CALL ME

Call me CRAZY
That I love you
Even if loving you
Is just a fantasy

Call me STUPID
That I will wait for you
Even if waiting
Is still uncertain

Call me DUMB
That I feel for you
Even if feeling
Is just among my imagination

Call me LUNATIC
That I only want to hear
Your words against
Mine

Call me FOOLISH
That I loved you
Even if you miss out
A detail of our LOVE

ron:)

Sino Ba?

"I'd rather be a fool with a broken heart than be someone who never had a part of you."

Bakit kaya minsan ang sarap magmahal kahit walang kapalit?
naisip mo na ba iyon?
akala mo okey lang... kahit sobrang hirap...
Masarap magmahal hindi ba?
Kahit ikaw, hindi ka sigurado sa pag ibig ng taong mahal na mahal mo...
Minsan iniisip mo nalang na pagdating ng tamang panahon magiging maayos din ang lahat... Sana nga!
Nang hindi ka naman mukhang tanga sa kaka asa sa kanya sa wala...
Minsan din ang sarap sarap isipin na minamahal ka ng taong mahal mo! yung tipong kayo na lang sana at hindi ang mga nakikita mong kasama nya na masaya at akala ang buong mundo ay kanilang kanila...
Minsan din ang sarap bumalik sa nakaraan...
Yung tipong masaya pa kayo, parang mga batang walang problema...
Kung meron man parang, against all odds ang settings...
Pero may nakabitin pa ring tanong... ano kayang nangyari? at ang kadalasang kasagutan eh:

1. kasi di pala kami para sa isat-isa;
2. Nagkamali ako sa kanya;
3. iniwan lang nya ko ;
4. may iba na syang mahal;
5. niloko lang nya ko;
6. Di ako gusto ng parents nya;
7. ayoko na, puro na lang kami away;
8. masyado nya kong nasasaktan;
9. nagsawa na sya sa akin;

pero ito ang pinaka masakit;.

10.HINDI PALA NYA AKO TALAGANG MAHAL (parang panakip butas)

Ang sakit, hindi ba?

Pero kailan kaya natin maririnig na nagpapasalamat ang isang umiibig sa taong nakasakit sa damdamin nya?
Minsan naisip din kaya natin kung ano ang kahalagahan ng isang bagay, yung kailangang bigyan ng halaga habang nandyan pa!
Minsan kasi, saka lang natin nalalaman ang siyang kahalagahan ng isang bagay pag wala na ito sa atin!!!
Kaya minsan din isipin natin yung mga sinasabi, kinikilos, at ginagawa natin kasi hindi lahat ng tao kayang tanggapin kung ano at paano natin ginagawa ang isang bagay!

Subukan nating magpasalamat sa kabila ng lahat...

A. kung sinaktan ka nya... magpasalamat ka dahil sya ang dahilan para maging matibay ka;
B. kung niloko ka nya... patawarin mo at pasalamatan mo... nang dahil sa kanya nararamdam mo ang sakit at natuto ka na ang tunay na pag ibig ay hindi laging naghahatid ng ligaya... at kung walang sakit, hindi mo ma-aapreciate ang tunay na kaligayahan;
C. kung hindi ka nya minahal... pasalamatan mo! dahil kahit papano naramdaman mo na mahal ka nya kahit hindi, at ikaw minahal mo sya ng buong puso

Minsan kailangan lang natin harapin at tanggapin yung mga bagay o taong na nakasakit sa atin...
Huwag piliting kalimutan, kundi patawarin...
Tanggapin kung ano ang noon...
At taas noong harapin ang ngayon!
Dahil kung nasaktan ka man noon,
Ngayon mag-iingat ka na at alam mo na kung ano ang dapat para hindi ka masaktan.
Mahalin mo ang mga taong naka paligid sayo, at tanggapin mo ang taong nakasakit sayo dahil sila ang dahilan para maging matibay ka!
Mahalin mo ang sarili mo para sa susunod di kana padalos-dalos.
At pasalamatan mo ang taong nakasakit sayo...

Sino ba ang mas mahalaga,
Ang taong mahal mo o ang taong gusto mong mahalin?
Ang taong kasama mo buong araw o ang taong iniisip mo bago matapos ang araw?
Siya bang kasa-kasama mo sa lahat ng ginagawa mo o siyang dahilan ng lahat ng bawat kilos, at galaw mo?

Sino ba ang mas mahalaga...
Ang taong nais mong makasama habang buhay o ang taong hindi mo na makikita ang halaga ng buhay kapag wala siya?

Sino ang mas matimbang...
Ang taong pag kasama mo'y parang kay bilis ng oras o ang taong tuwing iniisip mo'y parang kay bagal ng sandali?

Ano ang susundin mo...
Ang idinidikta mo sa puso mo o ang idinidikta ng puso mo sayo?

Siya ba na laging pumapasok sa isip mo o siya na laging laman ng panaginip mo?

Sino nga ba...
Ang taong nagpaluha syo, o ang taong nagpahid sa minsang pagluha mo?

Sino sa kanila... ang taong muling nagpangiti sayo o ang taong dahilan ng lahat ng iyong pagluha?

Sino nga ba ang pipiliin mo?
ANG TAONG MULING MAGBUBUKAS NG PUSO MO...
O ANG TAONG MATAGAL NG NANDOON SA KULUNGAN NG IYONG PUSO?

Ron:)

SUICIDAL....

Doubt or Faith...

Doubt or Faith

Doubt or Faith
Where will you be?
Is it with faith?
Or choose doubt either

If you say You have faith;
Is it enough For you to hold on
It's easy to say we have faith
In every nod we affirm we are
But if we seek more I
t's hard or even unbelievable

If you say You're in doubt;
Is it enough For you to live with?
To doubt is easy for us
It's because we are afraid
Afraid to be hurt or be even with
Or maybe because we are just human

Doubt or Faith
Exactly Different things
And if you are to choose
Where will you be?


"Doubt sees the obstacles. Faith sees the way.
Doubt sees the darkest night. Faith sees the day.
Doubt dreads to take a step. Faith soars on high.
Doubt questions "Who believes"? Faith answers "I". "

Who Are Really Strong?...

Sometimes life can be full of shit
Sometimes it seems like you just don't fit
Into the role you were meant to play
Sometimes it feels you don't want to stay
On this earth of sin and lies
No matter how much or how hard you try

As you walk down the halls during the day
You can hear them whisper, but not what they say
"What's wrong with me?" is what you ask yourself
Everyday while you sit in your office chair

The only ones that you can trust
Are the ones like you, the ones who must
Go through life, the unwanted role
And feel better off to be all alone

The ones who lies awake all night long
Listening through their headphones to their favorite rock song
The ones who think that suicide is a friend
But never have the guts to just give in

They are the ones who give in to drugs
They're the ones who are really needing a hug
They're the ones who are always having sex
So in a way they feel they have respect

The ones who are freaky, weird, and scary
But everyone around them all just barely
Knows them for who they really are
No one knows the stories behind the scars

That have been placed on appearance and emotions
And all night long their tears run like oceans
"I want to die" is what they say
They think about it everyday

They always try to find the best way
To end their long and shameful days
The pills? the razor? the little rope?
They all seem to shine like a ray of hope

Then they think of the ones they trust
The ones like them, the ones who must
Go through life the unwanted role
And feel better off to be all alone

Then they think that even though life is full of shit
And sometimes it seems they'll never fit
Into the role they were meant to play
They actually decide they want to stay

On this earth of sin and lies
But they promise themselves that they'll try
To find a better way to help themselves out I
nstead of taking the permanent route

So, they're the ones who are really strong
Who put up with preps all day long
But when they get home, at the end of the day
They smile and say "I made it through another day!"

"BIYAYA"

October 17, 2007....isang kaibigan ang dumaing sa akin...

"Ron, sa tingin ko talaga may posibilidad na maipasok na ako dun..."

napatingin ako sa kanya at bahagyang nanlaki ang aking mga mata.


"bakit naman?" kunot noo kong tanong.

"hindi ko na kasi minsan makontrol ang sarili ko,..pakiramdam ko talaga may pag-asa akong mapunta dun."

muli ay napatingin ako sa kanya. saglit akong nag-isip.("at least di ako nag-iisa".) naibulong ko sa aking sarili.

tumingin ako sa kanya at bahagyang ngumiti.

"ako din".

sa pagkakataong yun ay sabay kaming nagkatawanan at napailing sa aming mga sarili.

Ang kaibigan ko, halos magkapareho kami sa maraming bagay, ika nga ng iba eh pareho na daw yata ang takbo ng utak namin at ang likaw ng bituka namin. (yun nga lang mas malakas syang kumain kesa sa akin). Kung baga sa lebel ng pagkakaibigan, sa lahat ng malapit sa akin ay siya na ang nasa pedestal. May mga pagkakataong sa tingin at kilos pa lang ay alam na namin ang ibig sabihin, mga oras na magkasabay sinasabi ang mga magkakaparehong bagay at salita, at yung mga pagkakataong napapagalitan na kami dahil sa wala na daw kaming ginawa kundi ang mag-usap ng mag-usap na para bang ang tagal tagal naming hindi nagkita, samantalanag magkasama kami sa trabaho buong maghapon, at sa bahay naman buong magdamag.

We share same stories, we read same books, pareho ang klase ng taong inaayawan namin, at halos pareho kami ng mga iniisip. The tough version of me, someone who mirrors my personality given our own differences. Someone who knew himself better, idol ko nga siya eh, dahil alam ko na mas matatag siya kesa sa akin.

Kapag may problema, (as in hindi simpleng problema) palagi na'y tinitingnan niya kung saan ito nag-uugat, kung ano ang mga kailangang aminin sa sarili, kung ano ang mga katotohanang dapat tanggapin para makabuo ng isang kongkretong solusyon. Kadalasa'y napag-kakamalang "mababaw", "mayabang" dahil sa wala siyang iniindang pagpapanggap para lang i-please ang iba, pero siya ay isang patas na tao, conscious siya sa maaaring makasama sa kalooban ng iba. Walang kulo sa loob, but then iba pa rin ang dating niya sa iba. Kapag may ilang taong nagpapakita ng hindi magandang asal at pakikitungo sa kanya, iniisip nyang ito ay may dahilan, na kung siya ay lulugar sa sitwasyon ng taong iyon ay malamang ganito rin ang gagawin nya. Isang taong literal na bukas ang pag-iisip, isang taong naibabalanse ang mga bagay-bagay ng ayon sa nais nitong ipahiwatig, isang taong likas na matalino, maunawain at totoong tao.

Yes, isa itong "too good to be true" na pag-uugali. Na kung lahat ng tao ay may ganitong pananaw ay mabubuhay tayo ng walang pagpapanggap at puro katotohanan lamang. Pero ito ay imposible. Dahil maraming tao ang mahina, marami ang mas gustong paniwalaan ang sa tingin nila ay maganda, maraming taong nakikita lang ang glittering images sa salamin ng buhay nila. Yung tipong kung nakapostura ay ganun din ang repleksyon sa salamin, kung ikaw ay guro, artista, musikero, pintor, manunulat, doktor, pulis, inhenyero, arkitekto, pulitiko, at iba pang klase ng tao, na nabubuhay sa anino ng kanilang katayuan sa lipunan.

Ang salamin mismo ang sarili natin, pero tumitingin lang tayo dito para makita kung ano ang gusto nating makita, (hindi yung katotohanan natin) kung tama ba ang pagkakaayos ng mga detalyeng sumisimbolo sa ating sarili para sa ibang tao. Hindi natin ito tinitingnan ng mas malalim, sa kabila ng katotohanang halos tuklawin na lang tayo nito.

Ganun talaga,...ang mundo,..ang lahat ay nabubuhay sa anino ng imaheng nais nilang makita ng ibang tao sa kanila, lahat ay nabubuhay sa paraang gusto nila (eh buhay nila yun eh)... sabi nga eh isang beses lang naman tayo mabubuhay, at ito ay hiram pa, at ang ibat-ibang relihiyon kasama na ang mga walang pinapanigan at hindi sigurado sa sarili nila ay may kanya-kanyang paniniwala kung saan nagmula ang buhay na ito, at kung saan ito patutungo.

Likas na kakaunti lamang ang mga taong may biyaya na katulad ng sa taong malapit sa akin. At mas lalong kakaunti ang mga taong likas na nakakaunawa sa mga taong katulad nila. Sobrang kunti na nga lang nila, ang iba pa ay nakakulong sa isang institusyon na nagtatawanan, nag-iiyakan, naghihiyawan, may iba na gumugulong sa sahig, tumatalon sa kama at ang iba ay tuluyan ng nahulog ang loob sa dingding ng silid na iyon dahil hindi na nya ito hinihiwalayan, at hindi sila matanggap kahit ng kanilang sariling kadugo.

Ganun ang katotohanan sa kanila, at kung ikaw mismo ay taglay ang ganung "biyaya" ay makakaisip ka na baka nga ikaw ang abnormal, dahil ang mundo...ang tao...hindi nila matanggap ang katotohanan na mas malakas ka, mas totoo ka, mas matalino ka dahil alam mo ang mga higit na mahahalagang bagay sa buhay at kung papano mo ma-i-enhance at maibabalanse ang ganitong taglay mmong kapangyarihan ay nasasaiyo na, kung ayaw mong mapasok "doon" sa lugar na yon.

Pwede mo ng isipin na "life in this world is the hell itself" at masuwerte ang mga taong namatay ng nakangiti...although, kunti na lang sila ngayon...may mga tao nga bang nabuhay ng masaya sa mundong ito.

Kaya sa aking kaibigan, hindi ka nag-iisa, pero hindi din tayo magiging candidate para sa mga nasisiraan ng bait...

masyadong masikip na ang lugar na 'yon para sa atin...

ronraf

My First Blog Post...

FACT or FICTION

How do you separate the two or fuse them?

The devirginizing of my mind has started 13 years ago (i was then in 3rd year highschool) and the tools I utilized to pour out what came in as bursts of inspiration, desperation, confusion, revulsion and whatever “ion” there was, were more than sufficient and accessible.

Readers have asked me which is the truth and which is fabrication after reading my write ups. They have asked me if my characters were based on people I know or meet everyday, or merely a personification of my inner demons and angels. Yes, I have a halo encircling the two horns that protrude from my head. I answer with statements that lead them to ask more questions....hehehe Somehow, I am flattered. The fact that there are some people interested with what I write gives me the confidence to write more. It means that at some point I am getting somewhere with something I have always considered an underdeveloped talent.

Although having other people read my work started to become eerie because I realized they are reading deep down my own soul; the vain, evil and dispassionate persona who resides inside me can’t get enough satisfaction from just pouring out what needs to be buried instead inside the time capsule called “Past”.

Still, it is amazing--- what a simple line from a poem or a quote that you penned yourself could do to another.

Conceived purely for the reader’s unknown purpose of why they read my work, I offer no apologies if I step on someone’s bloating ego. If you are one of them, do drop a line or two on the thread. It means a lot to the writer when he gets some feedback. Pwede n’yo naman akong supilin or kahit murahin kung sa tingin n’yo kayo yung walang hiyang character sa kwento ko. But be fair. Do it in a way other people would read how you reacted.

But okay. I'm going to be honest. My articles were not created “purely” for my reader’s entertainment. I don’t keep diaries and I think posting my write ups here is a better way of cannibalizing my own life. The world is such a small place! Who would have thought it would get smaller by clicking an electronic mouse? So I might as well make it a little bit tinier by having some people get into my own planet. Make them see how it is in my own universe. And to make things clear, I am NOT, in any way, on a mission to dominate the world. I aim to dominating my OWN world because most of the time, I don’t even know what’s really going on outside my home. I just wanted to be a freethinker, not a critic or barrel of negativity.

To my readers, be brave enough to admit you had been reading my articles. Don’t praise my work if you can’t even say it out loud and say it where everybody could read it. If you have time picking your nose while nobody is looking around, I am so sure you have time leaving comments for my works. Don't read them if you don't want a Power Point Presentation of your pathetic life flash before you. I don't write them to make you feel you are special. I write to make myself feel special. Be wise enough to know the difference.

As I’ve said, my other persona is vain and ruthless. He could kill using just one word and bury you deep within your own.